Co jest prawdą? Wymyśliłam Cię / Francesca Zappia PRZED PREMIERĄ

Jak rozróżniać przywidzenia i sny od rzeczywistości?

Alex wszędzie widzi czerwone homary i komunistów z podsłuchami w maskach gazowych. Choruje na schizofrenie, bierze leki, ale wciąż trafiają jej się epizody przepełnione realistycznymi halucynacjami. Jeżeli coś wydaje się zbyt przerysowane robi temu zdjęcie, by przekonać się, że potwory znikną na odbitkach. Musi nauczyć się rozróżniać przewidzenia i sny od rzeczywistości, szczególnie wtedy, gdy się zakocha. Bo, kto wie, może jej wybranek nie istnieje?

Po "Wymyśliłam Cię" spodziewałam się młodzieżowej historii miłosnej, w której romans nastolatków, poprzetykany napadami dziwnych wizji bohaterki, będzie głównym wątkiem całej powieści. Ku uciesze, pomyliłam się. Miłość stanowi tu tylko wątek poboczny, do tego jest typowa dla nastolatków i rozwija się powoli, nie zaskakując nas oświadczynami tydzień po poznaniu bohaterów. Co więcej, w ich wypadku nie jest to jedynie zauroczenie związane z wyglądem, ale połączeniem wewnętrznym, nieco duchowym, przesyconym podobnymi historiami, problemami i doświadczeniami. Jednak, jak wspomniałam, romans ten nie gra pierwszych skrzypiec, a jest urozmaiceniem do poważnych i nieco smutnych opowieści o zdrowiu, rodzinie, niekorzystnym środowisku i zaufaniu.

Jestem zachwycona kreacją bohaterów w tej książce. Co prawda skupia się ona głównie na kilku postaciach, a reszta pojawia się od czasu do czasu i żałuję, że ich wątki nie zostały rozwinięte. Jednak niezwykle doceniam fakt, że nie jest to kolejna historia o pięknej i silnej bohaterce. Brakuje na naszym rynku powieści bardziej prawdziwych, związanych z ludzkimi słabościami psychicznymi czy zdrowotnymi, które pokazałyby młodzieży dwie rzeczy: że nie trzeba, a często nie da się być idealnym, oraz jak mogą czuć się ludzie wokół nas - a być może dotyczy to nas samych. Tematyka schizofrenii nie jest często poruszana w książkach dla młodzieży i właśnie ze względu na te psychologiczne aspekty tak bardzie cieszę się na premierę "Wymyśliłam Cię" w Polsce. I dlatego też jestem wdzięczna, że udało mi się ją objąć patronatem.

Sama fabuła stworzona przez Francescę Zappię jest niezwykle zaskakująca. Z jednej strony wiemy, że nasza narratorka ma problemy związane z przywidzeniami, z drugiej nie wiemy, kiedy one się pojawiają. W każdym momencie podejrzewamy, co może stanowić halucynację, jednak udało mi się rozpracowywać to tylko chwilę przed tym, gdy prawda zostaje nam ujawniona. To jedna z tych książek, którą mamy ochotę przeczytać jeszcze raz zaraz po jej zakończeniu, by sprawdzić, jak mogliśmy nie zauważyć tego wcześniej. Czytając pierwsze rozdziały naprawdę podejrzewałam, że cała historia potoczy się zupełnie inaczej. Tym czasem autorka rozpoczęła płytkie, młodzieżowe zauroczenie, by sprytnie przejść do innych wątków.

Kocham takie książki jak "Wymyśliłam Cię". Chociaż pozycja ta nie jest idealna, można by przyczepić się do poszczególnych scen, wydarzeń, bohaterów, możliwości przewidzenia przez czytelnika niektórych halucynacji, czy nieprawdziwych objawów schizofrenii (~~walić to, jak bardzo medycznie ta powieść kuleje~~), to tak bardzo doceniam zamysł autorki, poruszenie trudnej tematyki związanej z uwielbianą przeze mnie psychologią i fakt, że udało jej się mnie naprawdę zaskoczyć, że nie jestem w stanie jej źle ocenić. Niech potwierdzi to moje wgapianie się w jedną, konkretną stronę przez dobre 5 minut. O 2 w nocy. Bo chociaż nie jest to powieść akcji, z jakiegoś powodu nie mogłam się od niej oderwać.

Podobne: