Podróż wewnątrz nas samych... Czytamy "Aż po horyzont" + BookTalk

AŻ PO HORYZONT /

Morgan Matson

Jedziesz w długą podróż. W miejsce, do którego zbytnio Cię nie ciągnie. Na dodatek z osobą, o której wiesz tylko tyle, że w dzieciństwie grywaliście w „pomidora”. Ale nie masz wyboru. To chyba będzie najgorsza podróż Twojego życia.

Albo i nie.

Amy jeszcze do niedawna mieszkała w słonecznej Kalifornii, wraz z rodzicami i bratem bliźniakiem. Jednak od czasu nieszczęsnego wypadku, w którym zginął jej ojciec, wiele się zmieniło. Gdy Charlie, brat Amy całkowicie stacza się na dno istnienia, ich matka przeprowadza się do nowo zakupionego domu w Connecticut, by poukładać sobie życie od początku. Teraz, gdy zakończył się rok szkolny, Amy może do niej dołączyć. Zanim to się stanie, czeka ją długa podróż w towarzystwie Rogera, syna znajomych rodziców. Tym sposobem jazda z punktu A do punktu B zmienia się w niezapomnianą przygodę.

Nie mamy tu do czynienia z powieścią akcji, pędzącymi na łeb na szyję pościgami czy zapierającymi dech w piersiach wybuchami. To raczej historia typowo refleksyjna, życiowa, o tym, co siedzi w nas, gdzieś bardzo głęboko, jak to wydobyć i zmienić. Bo gdy człowiek jest zamknięty między przysłowiowym młotem a kowadłem, kiedy przenosi się z jednego koszmaru do drugiego, to chociaż ten czas pomiędzy chciałby spędzić w inny sposób i zapomnieć o tym, co złe. Nawet, jeśli ma to oznaczać podróż przez kilka stanów z nieznaną sobie osobą.

Autorka utworzyła dla nas dokładny obraz osoby obwiniającej się za wypadki losowe. Amy czuje się przyczyną wszystkiego, co przytrafiło się jej rodzinie, wszystkiego, co spotkało ją w całym życiu. Trzeba też przyznać, że jej samoocena nie spadłaby do tak niskiego poziomu, gdyby nie sposób zachowania jej własnej matki. Nie ma co się dziwić, jak bardzo Amy izoluje się od świata i, jednocześnie, jak bardzo za nim tęskni.

Na Amy można także spojrzeć z psychologicznego punktu widzenia. Bo wydarzenia z przed lat wypaliły w jej psychice nieścieralny znak, który łatwo dostrzec w każdym jej zachowaniu. Wypadek miał wpływ na wszystko, co robi. Ten jeden dzień, ta jedna sekunda oznaczyła ją na wieczność i całkowicie zmieniał jej osobowość. Co więcej – Amy jest aktorką. Ale okazuje się, że niektórych emocji nie da się po prostu ukryć za maską.

Amy może wydać się nieco specyficzną, ale jednak realistyczną osobą. Po pierwsze – nie jest pewna swoich uczuć, a to w sumie jest często spotykanym zjawiskiem wśród dziewcząt – kiedy wiedzą, że nie powinna zakochać się w swoim przyjacielu czy chłopaku przyjaciółki, a jednak na jego widok wciąż czują motyle w brzuchu. Drugi powód wydaje się mniej oczywisty. Dlaczego Amy opowiada o swoim życiu dopiero co poznanym ludziom, a nie zwierza się tym, którzy są jej naprawdę bliscy? To też da się wyjaśnić. Łatwiej jest bowiem powiedzieć bolesną prawdę, przyznać się do czegoś wstydliwego przed osobą, która jest nam obca i jesteśmy niemal stuprocentowo pewni, że więcej jej nie spotkamy, która szybko o nas zapomni niż tej, z którą będziemy mieć do czynienia przez bardzo długi czas. Zróbmy dobre wrażenie. Nie pokazujmy swoich wad. Jeszcze mnie znienawidzi i stracę kolejną osobę.

Nie będę ukrywać, że w trakcie czytania, historia mogła wydać się czasem nudna. W pewnym momencie miałam dość przemieszczania się naszych bohaterów z miejsca na miejsce, spożywania posiłków w przydrożnych barach, czy robienia zdjęć drzewom. Jednak na każdym przystanku działo się coś niezwykłego, nietypowego, dowcipnego albo wręcz przeciwnie. Dodatkowo w każdym rozdziale dowiadywaliśmy się o nich czegoś nowego, poznawaliśmy pewną cechę charakteru i powoli rozwiązywaliśmy tajemnicę, którą owiana została ich przeszłość. No i zakończenie, które wzbudziło we mnie dość specyficzne emocje. Zaczęłam mieć nadzieję, że może jednak to nie jest powieść jednotomowa, że coś się jednak stanie i wyjaśni. Ale nie. Zostałam porzucona z umysłową pustką.

Pani Matson ma dość specyficzny zwyczaj przeskakiwania w czasie. Pomijając retrospekcje, które stanowiły nieodłączny element historii zdarzało się, że Amy, w trakcie narracji, mówiła o tym, co dzieje się teraz, po czym dyskretnie zaczęła nawiązywać do wydarzeń z przed godziny czy dwóch. Co najzabawniejsze – jest to niemal niezauważalne. Odkrywałam to dopiero w momencie, gdy bohaterka wracała do dnia dzisiejszego. Wszystko płynnie się łączyło i odwzorowywało myśli prawdziwej, żywej nastolatki, które ni stąd ni zowąd potrafią zapuścić się w najciemniejsze, nieznane zakątki naszej pamięci.

W książce odnalazłam miłe przerywniki związane z listami, mailami, zdjęciami czy rachunkami. Urozmaicało to czytanie, a także dodawało nutki realizmu – jakbyśmy oglądali czyjś pamiętnik, do którego wklejono wspomnienia z podróży, z miejsc, które gdzieś tam istnieją, w których ktoś naprawdę był. A skąd aż taka dokładność? Aż taka duża dawka realizmu? Wszystko dzięki temu, że Morgan Matson sama przeżyła podróż, o której my możemy teraz czytać. Tyle, że w odwrotnym kierunku. A potem jeszcze raz, w drugą stronę. Przedstawiła zarys powieści wydawnictwu, a potem wyruszyła w wędrówkę śladem Amy i Rogera. Zdjęcia zawarte w książce są właśnie jej autorstwa. Pani Matson dzieli się z nami tym, co przeżyła, co jadła i jakiej muzyki słuchała. Zachęca nas do podróży i do podzielenia się naszymi wspomnieniami z włóczęgi.

Aż po horyzont nie jest banalnym romansidłem z podróżą w tle. To długa wędrówka przez siebie i na wskroś własnych uczuć i myśli. To odkrywanie tajemnic swojej rodziny i własnej tożsamości. A wszystko w jednej przygodzie, w jednym przejechaniu palcem po mapie, w jednej ucieczce od życia i jednoczesnym podążeniu ku niemu.