Największa na świecie kolekcja czarnoskórych mikołajów... Czytamy "Papierowe Miasta" / John Green

PAPIEROWE MIASTA

/ JOHN GREEN

Przyjemność nie tkwi w działaniu – przyjemność jest w planowaniu

            Podobno, jeżeli jako dziecko przeżyje się jakieś traumatyczne wydarzenie, to nie ma szans na bycie „normalnym” w przyszłości. A dziewięcioletni Quentin żył sobie spokojnie, razem z przyjaciółką Margo jeździł na rowerze i bawił się na placu zabaw. Do momentu, aż spotkali zwłoki. Owe zwłoki leżały sobie spokojnie przy drzewie, w kałuży krwi. Quentin w płaczu wrócił do domu, a Margo rozpoczęła swoje małe śledztwo, niczym Sherlock Holmes. I to właśnie ten moment, kiedy nasi bohaterowie przestają być „normalni”.

            Teraz Quentin jest w szkole średniej, przechadza się po korytarzach z kumplami i nie ma zamiaru zawitać na tegorocznym balu pożegnalnym. Uwielbia rutynę, nudę i nie chce niczego zmieniać w swoim życiu. Jego wzrok często pada na dziewczynę w spódnicy, o której przygodach wszyscy w kółko rozmawiają. To Margo, z którą po nieprzyjemnym zdarzeniu urwał kontakt. Margo, która nagle, nie stąd ni zowąd, zjawia się pod oknem Q w przebraniu ninja. Wyciąga chłopaka z domu w środku nocy mówiąc, że będą naprawiać zło i zmieniać oblicze świata – zaczynając od pobliskiego centrum handlowego. A Q, jak na bezgranicznie zakochanego przystało, bierze samochód mamy i wyrusza w emocjonującą podróż..

„Mogłem zobaczyć deszcz żab. Mogłem postawić nogę na Marsie. Mogłem zostać pożarty przez wieloryba. Mogłem ożenić się z królową Anglii, albo przetrwać kilka miesięcy na morzu. Jednak mój cud był inny. Moim cudem było to, że spośród wszystkich domów na wszystkich osiedlach mieszkaniowych w całym stanie Floryda zamieszkałem w domu w sąsiedztwie Margo Roth Spiegelman.”

(Papierowe Miasta, John Green, Wyd. Bukowy Las, str. 9)

            Niestety, całe to podróżowanie Quentina wydało mi się w pewnym momencie nudne. Na początku wszystko ok, ładnie, pięknie. A potem stwierdziłam, że cała książka polega tylko na jeżdżeniu z miasta do miasta, z osiedla do osiedla, od czasu do czasu wzbogaconego o imprezy. Serio. Te 100 stron mniej oglądania budynków i byłoby idealnie. I to wszystko z irytującym bohaterem, który myśli tylko o sobie i wymaga, by wszyscy przyjaciele mu pomagali, nie oferując nic w zamian.

            Nasz bohater będzie miał okazję pobawić się w detektywa i rozwiązać kilka zagadek, by dojść do prawdy. Jedna noc wystarczyła, by Q całkowicie się zmienił i zaczął myśleć w nietypowy dla siebie sposób. By zaczął dostrzegać w ludziach to, co niewidoczne. By starał się zrozumieć motywy postępowania każdego człowieka. By nauczył się, że nikt nie jest taki sam jak on i każdego trzeba traktować inaczej. By odkryć, jak wiele osób można zobaczyć w jednym ciele.

            Język powieści jest typowo młodzieżowy, tak jak na szkołę średnią przystało. Są więc i głupie teksty i przekleństwa i to, co mają w głowie chłopcy w tym wieku.

            John Green ma naprawdę bardzo łatwy w odbiorze styl pisania, więc jego książki pochłania się w zastraszającym tempie. Dodatkowo zawsze wzbogaca powieść ciekawymi dopiskami. W wypadku Papierowych Miast są to różnorodne wypunktowania, wycinki z czatów czy specyficzne użycia dużych liter (bo przecież używanie ich tylko na początku zdania jest krzywdzące dla wyrazów w środku!).

„ – Znalezienie ci partnerki na bal będzie trudniejsze niż przemienienie ołowiu w złoto.

– Znalezienie ci partnerki na bal jest tak przygniatającym zadaniem, że same hipotezy jego realizacji używa się do rozkruszenia diamentów – dodałem.

– Ben, znalezienie ci partnerki na bal jest tak poważnym problemem, że Rząd Stanów Zjednoczonych uważa, iż nie sposób rozwiązać go na drodze dyplomatycznej i konieczne jest użycie siły.”

(Papierowe Miasta, John Green, Wyd. Bukowy Las, str. 26)

            Naszym zadaniem podczas czytania tej historii jest odnalezienie tego drugiego, głębszego znaczenia. Zrozumieć, że miasta, w których żyjemy, tak naprawdę są papierowe – sztuczne, delikatne, kruche, łatwe do zniszczenia. Krusi ludzie przejmują się tylko tym, co papierowe, materialne. A może warto wreszcie spojrzeć na to, co naprawdę istotne i przestać martwić się bzdetami?

            To nie jest powieść dla młodszych czytelników. O ile opowiada o osiemnastolatkach, to, mam wrażenie, że tego głębszego przesłania, które znajduje się ukryte między kolejnymi linijkami tekstu, nie zrozumie dziecko. To coś bardziej filozoficznego, nad czym trzeba się zatrzymać, pochylić i gruntownie przemyśleć.

„Zawsze wydawało mi się, że trzeba być kimś ważnym, żeby mieć wrogów. Przykład: historyczne Niemcy mieli więcej wrogów niż Luksemburg. Margo Roth Spiegelman była Niemcami. I Wielką Brytanią. I Stanami Zjednoczonymi. I carską Rosją. A ja – ja jestem Luksemburgiem. Siedzę sobie na uboczu, doglądam owiec i jodłuję.”

(Papierowe Miasta, John Green, Wyd. Bukowy Las, str. 80)

Papierowe Miasta

John Green

Paper Towns

Renata Biniek

Bukowy Las

400 stron

2013

39,99 zł